Archiwa tagu: góry

Park Narodowy Doi Phahompok

Prawie zapomniałem dołączyć wpis o pozostałej części Parku Narodowego Doi Phahompok. Pierwszą część możecie przeczytać klikając tutaj.

Najbardziej popularną częścią Parku Narodowego Doi Phahompok (w języku tajskim: อุทยานแห่งชาติดอยผ้าห่มปก) są gorące źródła nieopodal miasteczka Fang (ang. Fang Hot Springs). Ich lokalizacja nieopodal gór jest bardzo malownicza. Na dużej polanie leżą losowo porozrzucane głazy różnej wielkości – wszystkie oczywiście naturalne. Gorąca woda wypływa na powierzchnię i tworzy sadzawki różnej wielkości. Kilka większych z nich zostało przystosowanych do gotowania jajek. Zakupujemy paczuszkę jajek, zanurzamy je w gorącej wodzie, czekamy ok. 20 minut i jajka są gotowe do spożycia. Dodatkowo zawierają minerały pochodzące z gorących źródeł, a więc powinny być zdrowsze.

Do dyspozycji odwiedzających jest kilka większych publicznych basenów z gorącą wodą (ale nie zbyt gorącą, tak aby całe rodziny mogły z nich korzystać) oraz prywatne kabiny z okrągłymi wannami wyłożonymi kamieniami. Prywatne kabiny kosztowały 50 bahtów od osoby (ok. 1 euro) za godzinę dla min. dwóch osób (jedna osoba mogła skorzystać sama, płacąc za dwie osoby).

W okolicy znajduje się także kilka wodospadów. Niestety, większość z nich zlokalizowana jest w trudno dostępnych częściach parku (dojazd stromymi i nieutwardzonymi drogami). Na początku twardo jechałem w stronę jednego z nich (polecanego przez jednego ze strażników parku), ale w końcu zdrowy rozsądek wziął górę i zawróciłem. Zobaczyłem tylko łatwo dostępny wodospad Pong Nam Dam – może i niewielki, ale mający swój urok.

Park Narodowy Doi Phahompok (A – punkt kontroli biletów, B – pole biwakowe Kiew Lom, C – gorące źródła Fang)

Wioska Tha Ton

Po zaliczeniu przepięknego wschodu słońca na drugim najwyższym szczycie Tajlandii (Doi Phahompok), kontynuowałem podróż w kierunku Doi Mae Salong, które to słynie z plantacji herbat.

Zanim jednak tam dotarłem, zwiedziłem przydrożną świątynię i zatrzymałem się w niewielkim miasteczku Tha Ton (w zasadzie wiosce, tylko ok. 2000 mieszkańców). Pomimo tego, iż wielokrotnie przejeżdżałem przez Tha Ton, nigdy nie zatrzymałem się tu na dłużej – co okazało się być błędem. Tha Ton jest położone przy rzece Kok, która płynie także przez miasto Chiang Rai (i dalej, w jedną stronę do Mjanmy/Birmy, a w drugą do Mekongu). Wioska jest znana głównie ze świątyni Wat Tha Ton, która ma aż 9 poziomów. Każdy z nich wygląda nieco inaczej – smoki i wizerunki Buddhy są na porządku dziennym. Widok z wyższego poziomu na całą okolicę zapiera dech w piersiach – widoczność była doskonała. Bez problemu można także dojrzeć posterunki wojskowe na granicy z Birmą.

Na drodze wodnej Tha Ton-Chiang Rai kursują regularnie łodzie. Nigdy nie zdecydowałem się na podróż tym sposobem, gdyż zajmuje on dużo więcej czasu niż podróż po asfaltowej drodze (3h w jedną stronę, 5h w drugą). Lokalni mieszkańcy wspominali, że podróż łodzią jest dość ładna, ale rzeczywiście długa. Dzień zakończyłem (jak i rozpocząłem) wizytą w jednej z restauracji ulokowanych na brzegu rzeki Kok. Świeże ryby w dobrych cenach przygotowane w tajskim stylu nie powinny zostać pominięte przez żadnego podróżnika, któremu zdarzy się zawitać w ten rejon. Pomimo tego, że większość turystów nigdy by tu nie zaglądnęła, miejsce to może dostarczyć unikalnego tajskiego doświadczenia.

Doi Phahompok – Szczyt

Doi Phahompok (w języku tajskim: อุทยานแห่งชาติดอยผ้าห่มปก) to druga najwyższa góra Tajlandii (2285 m n.p.m.), znajdująca się w prowincji Chiang Mai, w okolicy miasta Fang. Nie jest zbyt popularna wśród turytów – raczej tylko miejscowi się tam udają. Aby dostać się na szczyt, trzeba koniecznie użyć pojazdu 4×4 lub motocykla. Droga nie jest utwardzona i bardzo trudna. Raz wyjechałem na górę swoim wiernym Honda Sonic 125cc (zobaczcie tylko na zdjęcia, jak mocno brudzi pył z drogi!), a drugim razem załadowałem się na pakę pickupa jednego z miejscowych. Poza sezonem (sezon przypada od grudnia do lutego) prawie nikt tu nie zagląda.

Przed wjechaniem na samą górę, warto zboczyć w lewo, kawałek za punktem sprzedaży biletów (bilet dla obcokrajowców – 400 bahtów, ok. 9 euro, dla Tajów  – 40 bahtów, ok. 1 euro), aby zobaczyć jaskinię Huai Bon. Wejście do jaskini jest niewielkie, ale ciągnie się ona przez 324 m, a korytarz ma od 2 do 25 m szerokości. Wewnątrz znajdują się oczywiście ciekawe formacje skalne, ze stalaktytami i stalagnatami na czele. Wewnątrz jaskini nie ma żadnego oświetlenia, więc koniecznie należy zabrać ze sobą latarkę. W okolicy jest też kilka innych, mniejszych jaskiń, brakuje jednak wskazówek, gdzie są dokładnie. Rzadko kto udaje się odwiedzić jaskinię Huai Bon – ja byłem tam zupełnie sam. Po zwiedzeniu jaskini czas ruszać dalej.

Na górze znajduje się pole biwakowe – najwyżej położone w całej Tajlandii (1924 m n.p.m.). Można bez problemu wynająć namiot. W sezonie działa również restauracja. Od pola namiotowego na szczyt prowadzi szlak długości ok. 3,5 km. Szlak idzie niemal cały czas pod górę i może być dla niektórych dość ciężki. Strażnicy z parku narodowego mówią, aby przeznaczyć 2 godziny na wejście. Mi jednak, jako mocno zaprawionemu w bojach podróżnikowi wyjście na szczyt zajęło tylko godzinę. Za pierwszym razem wstałem o 4 rano, aby dojść na szczyt na wschód słońca o 6 rano, a zamiast tego znalazłem się na górze o 5 rano i czekałem samotnie ponad godzinę na wschód słońca (w tamtym czasie byłem jedynym – naprawdę jedynym – turystą nocującym na szczycie). Za drugim razem wiedziałem, że wyjście zajmie mi tylko godzinę, więc wyszedłem odpowiednio później.

“Doi Phahompok” oznacza “górę z płaskim szczytem” i taki też on jest – oferuje wspaniały widok we wszystkich kierunkach. Szczyt jest na wysokości 2285 m n.p.m., więc rano znajdujemy się nad chmurami, z którego to morza obłoków poniżej nas wyłania się wschodzące słońce. Patrząc na zachód widzimy granicę z Birmą (oraz dalej w głąb kraju) i posterunki wojskowe na szczytach górskich. Nieco na południowy zachód możemy przy dobrej widoczności bez problemu dojrzeć Doi Ang Khang, o której to górze pisałem w poprzednich wpisach.

Park Narodowy Doi Phahompok oferuje także inne atrakcje w pobliżu – słynne gorące źródła i kilka wodospadów. O nich poczytacie sobie już w następnym wpisie.

Po drodze zatrzymałem się także przy pewnej świątyni, na terenie której znajduje się 300-letni drewniany wizerunek Buddhy – dość nietypowy, wręcz unikalny, więc warto go zobaczyć.

Nie zapomnijcie przeczytać drugiego wpisu o Parku Narodowym Doi Phahompok, który można znaleźć klikając tutaj.

Park Narodowy Doi Phahompok (A – punkt kontroli biletów, B – pole biwakowe Kiew Lom, C – gorące źródła Fang)

Doi Ang Khang – Wioska Nor Lae

Mój ostatni wpis o Doi Ang Khang poświęcony jest wiosce Nor Lae, mieszczącej się na granicy z Birmą (Myanmarem). Do wioski prowadzi stroma droga (w górę i w dół…). W wiosce znajduje się mała baza wojskowa z punktem widokowym. Punkt widokowy pozwala zobaczyć piękny górzysty krajobraz, a także birmańskie punkty kontrolne. Tubylcy sprzedają ręcznie robione produkty, czasem dzieci pozują do zdjęć. Wzdłuż granicy biegnie kolejna droga, również dość niebezpieczna – należy uzyskać zgodę na przejazd od żołnierzy.

Wioska jest oddalona zaledwie kilka kilometrów od Królewskiego Projektu Doi Ang Khang. W okolicy Projektu znajduje się także “ukryta” pagoda Ang Khang – nie prowadzą do niej żadne znaki, ale jeśli tylko skręci się z ciekawości w boczną drogę, szybko można ją odnaleźć.

Kończymy więc naszą przygodę w najzimniejszym miejscu Tajlandii, zjeżdżamy tą samą najbardziej niebezpieczną drogą w kraju w kierunku kolejnej pobliskiej góry – Doi Phahompok. Od jakiegoś czasu Doi Ang Khang zaliczane jest jako część parku narodowego Doi Phahompok. Ruszamy więc. aby zobaczyć tą “górę z płaskim szczytem”. O niej opowiem już w następnym wpisie.

Na koniec mała uwaga, taka sama jak poprzednio – zdjęcia pochodzą z wszystkich trzech wypraw. Niektóre z nich były wykonane starym aparatem (nie lustrzanką).

Okolice Doi Ang Khang (A – baza wojskowa i pole namiotowe, B – Królewski Projekt Rolniczy, C – Wioska Nor Lae przy granicy z Birmą)

Doi Ang Khang – Królewski Projekt

Drugi dzień w Doi Ang Khang polecam spędzić na zwiedzaniu Projektu Królewskiego – mianowicie Królewskiej Stacji Rolniczej (ang. Royal Agricultural Station). Jakkolwiek dziwnie by to nie brzmiało po polsku, Królewski Projekt jest naprawdę znakomity! Jako że klimat jest znacznie chłodniejszy niż w pozostałej części kraju (pamiętajmy, że temperatura potrafi tutaj spaść poniżej zera w grudniu i styczniu), w ramach Projektu uprawiane są owoce, których normalnie w Tajlandii nie ma – np. truskawki (najsmaczniejsze w całej Tajlandii!), kiwi, gruszki czy brzoskwinie. Uprawiane są także różnego rodzaju warzywa, zioła, kwiaty, a nawet kawa i herbata. Wstęp kosztuje 50 bahtów od osoby (ok. 1 euro). Na terenie Projektu znajduje się wiele ciekawych i pięknych ogrodów – ogrody z roślinami tropikalnymi (wilgotnymi), ogrody kwiatowe – Ogród 80 (ang. Garden 80), nazwany na cześć 80. urodzin króla Tajlandii, ogród z angielskimi różami, rododendronami (różami alpejskimi), ogród pachnący, ogród z miniaturowymi drzewami bonsai, naturalny ogród skalny… Naprawdę jest co podziwiać. Różnorodność ogrodów gwarantuje wspaniałe widoki o każdej porze roku. Do tego wszystkiego należy dodać rzadkie ptaki (w tym gatunki zagrożone i endemiczne – w sumie ponad 1000 gatunków), które przyciągają ornitologów i fotografów.

Można wynająć pokój na terenie Projektu (ale w sezonie konieczna rezerwacja – często z wielomiesięcznym wyprzedzeniem!), można rzucić okiem na dom przeznaczony dla rodziny królewskiej (raczej skromny i wygląda na nieużywany od lat), wreszcie można spróbować lokalnych specjałów w bardzo przyjemnej i niedrogiej restauracji. Do tego dochodzą szlaki krajobrazowe, wioski plemion górskich oraz możliwość przejażdżki ma mułach (tych zwierząt nie spotyka się zbyt często!). Jeśli po zwiedzaniu zostało trochę czasu, polecam przejechać się do wioski Nor Lae, zlokalizowanej przy granicy z Myanmarem (Birmą) – o niej w kolejnym wpisie.

Na koniec mała uwaga, taka sama jak poprzednio – zdjęcia pochodzą z wszystkich trzech wypraw. Niektóre z nich były wykonane starym aparatem (nie lustrzanką).

Okolice Doi Ang Khang (A – baza wojskowa i pole namiotowe, B – Królewski Projekt Rolniczy, C – Wioska Nor Lae przy granicy z Birmą)

Doi Ang Khang – Widoki

Dzisiaj opiszę moje najbardziej ulubione miejsce w całej Tajlandii (przynajmniej do tej pory) – Doi Ang Khang. Osobiście uwielbiam góry, a Doi Ang Khang to najzimniejsze miejsce w Tajlandii. Nie jest to najwyższy szczyt w kraju (ma 1928 m. n.p.m.), ale to tutaj odnotowano ujemne temperatury (-2, -3 stopnie Celsjusza). Doi Ang Khang znajduje się w prowincji Chiang Mai, ok. 3 godziny drogi zarówno od miasta Chiang Mai, jak i Chiang Rai (więc można rozpocząć podróż w jednym z tych dwóch miast). Można dostać się tam publicznym tansportem (jest to uciążliwie i czasochłonne), ale znacznie lepszą opcją jest własny motocykl lub samochód. Nie jest to bardzo popularne miejsce, zwłaszcza wśród obcokrajowców – wygląda wręcz na to, że tylko lokalni turyści, głównie z okolic (północnej Tajlandii) się tutaj wybierają. Kolejnym bardzo ważnym czynnikiem jest fakt, że na Doi Ang Khang prowadzi najbardziej niebezpieczna droga w całej Tajlandii. Tylko ostatnie 10 km drogi prowadzącej prawie na sam szczyt jest tak niebezpieczne (ze szczególnym uwzględnieniem ostatnich 2 km – droga jest ekstremalnie stroma). Autobusy mają zakaz wjazdu – droga jest tak kręta (serpentyny zakręcające po 180 stopni), że normalny autobus nie ma wystarczającej ilości miejsca na wykonanie manewru skrętu. Nawet zwykłe samochody osobowe dostają zadyszki (często można poczuć zapach przegrzanego oleju silnikowego) – najlepiej użyć czegoś z napędem 4×4. Ja odwiedziłem to miejsce trzykrotnie – dwa razy na swoim wiernym motorze (125cc) i raz samochodem. Pokonanie tej trasy motocyklem jest niezapomniane – i ja taki środek transportu preferuję.

Na miejscu czekają przynajmniej dwa pola kempingowe – z czego jedno na terenie małej bazy wojskowej, które to pole ja osobiście polecam. Przyczyna tego jest prosta: żołnierze mają najlepszy widok w całym Doi Ang Khang (wypożyczenie namiotu od 400 bahtów za namiot dwuosobowy, ok. 9 euro). Wybredni mogą zakwaterować się w kurortach i hotelach w wiosce obok Królewskiej Stacji Rolniczej (po polsku brzmi głupawo, ale co zrobić – Royal Agricultural Station) – ale w sezonie (od grudnia do lutego) może być bardzo ciężko dostać pokój bez uprzedniej rezerwacji.

Pierwszy dzień polecam więc spędzić w okolicy szczytu, zwiedzając przy okazji wioskę. Wioska jest o tyle ciekawa, iż jej mieszkańcy pochodzą z różnych plemion górskich oraz krajów (Chińczycy, Tajowie, Birmańczycy) i przez to oferuje bardzo urozmaiconą kuchnię.

Wieczorem wyszedłem na szczyt Doi Ang Khang, aby zrobić zdjęcie zachodu słońca. Rano ponownie wspiąłem się w to samo miejsce, aby złapać wschód słońca. Następnie ruszyłem na zwiedzanie Królewskiej Stacji Rolniczej. Ale o tym w kolejnym wpisie.

Na koniec mała uwaga – zdjęcia pochodzą z wszystkich trzech wypraw. Niektóre z nich były wykonane starym aparatem (nie lustrzanką), w dodatku kiedyś miałem długie włosy. Cóż, zapraszam więc do oglądania!

Okolice Doi Ang Khang (A – baza wojskowa i pole namiotowe, B – Królewski Projekt Rolniczy, C – Wioska Nor Lae przy granicy z Birmą)